کولوم باریوم
کولوم‌باریوم (columbarium)
به لاتینی: کبوترخانه، اتاق مقبره‌های رومی. چون شبیه به کبوترخانه‌هایی بزرگ بودند به این نام خوانده می‌شدند. معمولاً سازه‌هایی مستطیل‌شکل بودند که اطراف محوطه‌ای باز بنا می‌شدند و تاقچه‌هایی داشتند که کوزه‌های حاوی خاکستر اجساد سوزانده شده را روی آن‌ها می‌گذاشتند. منشأ کولوم‌باریوم‌ها، که در اوایل امپراتوری رواج بسیار پیدا کردند، مقابر خانگی دوران اِتروسکی[۱] باستان و دوران جمهوری روم بود. معمولاً از آن‌ها برای نگهداری خاکستر بردگان و آزادمردان خاندان بزرگی استفاده می‌شد که به خرج خود آن‌ها را می‌ساختند و نگهداری می‌کردند. تعدادی هم به بنگاه‌های کفن ودفن تعلق داشتند که برای اعضای خود مراسم تدفین آبرومندانه را تضمین می‌کردند؛ و مالک شماری از آن‌ها نیز زمین‌بازان بودند. نمونه‌هایی از آن در جادۀ آپیا[۲] پیدا شده است. در زمان سلطنت هادریانوس[۳] (۱۱۷ـ۱۳۸م) که به‌تدریج دفن اجساد جای سوزاندن آن‌ها را گرفت، از رونق افتادند.