اسلام آباد
اِسلام‌آباد
| اسلام آباد | |
|---|---|
| نام فارسی | اسلام آباد |
| کشور | پاکستان |
| موقعیت | در بخش پوتوار، در دامنه ارتفاعات مارگالا و در شمال غربی راولپندی |
| جمعیت | ۶۰۱,۶۰۰ نفر (۲۰۰۳) |
| بناهای مهم | ساختمان مجلس ملی |
پایتخت پاکستان، در بخش پوتوار[۱]، در دامنۀ ارتفاعات مارگالا[۲] و در شمال غربی راولپندی[۳]. جمعیت آن ۶۰۱,۶۰۰ نفر است (۲۰۰۳). پس از تشکیل پاکستان در ۱۴ اوت ۱۹۴۷، کراچی[۴] به مدت سیزده سال پایتخت آن بود؛ اما چون از نظر موقعیت دفاعی، اداری، جغرافیایی، و اجتماعی و نیز از نظر آب‌وهوا مناسب نبود، در ۱۹۵۹، کمیسیونی به‌منظور انتخاب محلی مناسب برای پایتخت جدید تشکیل و اسلام‌آباد به‌منزلۀ پایتخت انتخاب شد. بنای این شهر از ۱۹۶۱ آغاز شد، اما چون پایتخت جدید یک‌باره آماده نمی‌شد، راولپندی، از ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۹، به‌صورت پایتخت موقت درآمد. در ۱۹۶۷، اسلام‌آباد رسماً پایتخت شد؛ بنای ساختمان‌ها، خیابان‌ها، و تأسیسات مهم آن تا اواسط دهۀ ۱۹۷۰ پایان یافت. شهر مزبور به مناطق مختلف اداری، سیاسی، آموزشی، صنعتی، بازرگانی، و مسکونی تقسیم شده است؛ این مناطق کمربندی سبز و یک پارک ملی را دربر گرفته‌اند که مزارع، باغ‌ها، و مراکز آموزشی را در خود جا داده است. همچنین منطقه‌ای وسیع اطراف شهر، برای توسعه‌های آینده، در نظر گرفته شده است. سد راول[۵] آب مورد نیاز شهر را تأمین می‌کند. معماری اسلام‌آباد ترکیبی از معماری سنتی اسلامی و معماری مدرن معاصر است. در طراحی این شهر، طراحان بین‌المللی، همچون دوکسیادس[۶]، شرکت داشتند. بیشتر مردم شهر به زبان‌های پوتوهاری، پنجابی، و اردو تکلم می‌کنند و مذهب آن‌ها اسلام است، تنها تعداد اندکی مسیحی در این شهر زندگی می‌کنند. بناهای مهم آن عبارت‌اند از ساختمان مجلس ملی[۷]، مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان، و مؤسسۀ ملی زبان‌های نوین، که بخش فارسی آن از ۱۳۴۹ش آغاز به کار کرده است. هتل شهرزاد[۸]، دانشگاه اسلام‌آباد[۹]، و مسجد جامع ملی[۱۰] از دیگر بناهای مهم آن است. اسلام‌آباد مرکز منطقۀ کشاورزی درۀ کشمیر[۱۱] نیز محسوب می‌شود.