الحاق طلبی
الحاق‌طلبی (irredentism)
اصطلاحی در اشاره به جنبش‌هایی در هر کشور که خواستار ادغام آن سرزمین‌هایی در دولت متبوع خودشان هستند که زیر سلطۀ بیگانگان قرار دارند ولی این جنبش‌ها، به دلیل پیوندهای قومی، فرهنگی، یا تاریخی، آن‌ها را متعلق به کشور خودشان می‌دانند. این اصطلاح را نخستین‌بار در دهۀ ۱۸۷۰ ملی‌گرایان ایتالیایی به کار بردند که خواستار انضمام جوامع ایتالیایی زبان تریئسته، ایستریا، و تیرول جنوبی، که زیرسلطۀ اتریش قرار داشتند، بودند. همچنین، الحاق‌طلبان افراطی‌تر کورسیکا و نیس، که بخشی از فرانسه بودند، و مالت را هم، که تحت حکومت انگلستان بود، مطالبه می‌کردند. تحریکات مستمری که به نفع ایتالیای بازپس گرفته نشده[۱] صورت می‌گرفت در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، به‌ویژه از ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۴، تأثیر شدیدی بر سیاست خارجی ایتالیا داشت. هرچند ایتالیا به همراه آلمان و اتریش ـ مجارستان عضو اتحاد سه‌گانه[۲] بود، نهایتاً به نفع قدرت‌های عضو اتفاق دوستانه[۳] در جنگ جهانی اول شرکت کرد و درنتیجه بیشتر خواسته‌های الحاق‌طلبان در کنفرانس ۱۹۱۹ صلح پاریس برآورده شد.