تنیس

تِنیس (tennis)

تِنيس

نوعی بازی با توپ و راکت که در اواخر قرن ۱۹ اختراع شد. اگرچه روی زمین‌های متفاوت (چمنی، چوبی، خاکی، سیمانی) برگزار می‌شود، «تنیس روی چمن» نام گرفته است. هدف دو یا چهار بازیکن (در انفرادی یا دو نفره) این است که توپ را با راکت چنان از بالای سر به منطقۀ مجاز زمین حریف بزنند که امکان بازگرداندن آن نباشد. در هر گیم، اولین فردی که چهار امتیاز بگیرد (به نام ۱۵، ۳۰، ۴۰، و بازی (گیم)) برنده است، مگر این که هر دو بازیکن به امتیاز ۴۰ (دوس) برسند؛ در آن صورت دو امتیاز پشت سر هم لازم است تا گیم به‌پایان برسد. با بردن شش گیم، یک ست به‌پایان می‌رسد و تفاوت ست‌های دو بازیکن باید حداقل دو ست باشد، به استثنای ست پایانی. هر مسابقه برای مردان از حداکثر پنج ست و برای زنان از سه ست تشکیل می‌شود. مسابقات بزرگ تنیس عبارت‌اند از جام دیویس که اولین‌بار در ۱۹۰۰ برگزار شد؛ مسابقات قهرمانی سالانۀ باشگاه‌های تنیس سراسر انگلستان (که از ۱۸۷۷ آغاز شد) و رقابت‌های آزاد برای زنان و مردان در ویمبلدون. ویمبلدون یکی از چهار مسابقۀ گرند اسلم است؛ سه مسابقه دیگر عبارت‌اند از آزاد امریکا که اولین‌بار در ۱۸۸۱ با نام مسابقات قهرمانی امریکا برگزار شد و از ۱۹۶۸ رقابت‌های آزاد امریکا شد؛ قهرمانی فرانسه و قهرمانی استرالیا. بازی تنیس را سرگرد والتر کلاپتون وینگفیلد در یک مهمانی کریسمس در ویلز در ۱۸۷۳ معرفی کرد. در آن زمان اسفریستیک نام داشت و از تنیس رئال (سلطنتی) مشتق شده بود.

 

---