چیتاگنگ
چیتاگُنگ (Chittagong)
| چیتاگنگ | |
|---|---|
| نام فارسی | چیتاگنگ |
| نام های دیگر | چاتگام |
| نام لاتین | Chittagong |
| کشور | بنگلادش |
| ایالت | چیتاگنگ |
| موقعیت | جنوب شرقی جمهوری بنگلادش |
| جمعیت | ۲,۵۹۲,۴۰۰ نفر (۲۰۰۳) |
| تولیدات و صنایع مهم | کنف هندی، چای، انواع پوست و پارچه، ماشین آلات، مصالح ساختمانی، پنبه، و مواد شیمیایی |
(یا: چاتگام) شهر و بندری بزرگ در جنوب شرقی جمهوری بنگلادش و مرکز استان چیتاگنگ، با ۲,۵۹۲,۴۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). دومین شهر بزرگ کشور مزبور است و در کنار رود کارناپولی[۱] و ساحل خلیج بنگال[۲] قرار دارد. پایانۀ خط آهن، مرکز اداری و مرکز تولید و صادرات کنف هندی، چای، انواع پوست و پارچه، ماشین‌آلات، مصالح ساختمانی، پنبه، و مواد شیمیایی است. مکان این شهر در قرون اول میلادی شناخته شده بود و دریانوردان هندی و عرب و ایرانی از آن باخبر بودند. در قرن ۳ق/۹م به تصرف شاهان بودایی آراکان درآمد و در ۷۳۸ق/۱۳۳۸م علاء‌الدین حسین‌شاه، حکمران بنگاله از سلسلۀ لودی، آن را اشغال کرد و فتح‌آباد نامید. این بندر در سال‌های سلطنت غیاث‌الدین اعظم شاه الیاس شاهی (۷۹۲ـ۸۱۳ق/۱۳۹۰ـ۱۴۱۰م) روبه توسعه نهاد و در قرن ۱۰ق/۱۶م آراکان‌های بودایی و در قرن ۱۱ق/۱۷م بار دیگر مسلمان‌ها آن را اشغال کردند و نامش را به اسلام‌آباد تغییر دادند. در ۱۱۷۳ق/۱۷۶۰م به تصرف انگلیسی‌ها درآمد. چیتاگنگ پس از استقلال هند و پاکستان، تا زمان تجزیۀ پاکستان شرقی و تشکیل کشور مستقل بنگلادش جزو پاکستان بود.