یهود در قرآن

یهود در قرآن

عنوان یهود در قرآن بر تمامی امت موسی اطلاق شده است و مترادف با بنی‌اسرائیل یا عبرانیان است. این لفظ جمع است و مفرد آن یهودی منسوب به یهودا است. یهودیان یا قوم یهود از نظر دینی کلیمی خوانده می‌شوند. در قرآن به یهود هم «الذین هادوا» و هم بنی‌اسرائیل گفته شده است. در قرآن 8 بار کلمۀ «الیهود» و یک‌بار هم کلمۀ «یهودی» به کار رفته است. چهار بار هم با لفظ هود از آنها سخن رفته است (توبه، 30؛ مائده، 64، 82؛ بقره، 20). چنین برداشت می‌شود که منظور از یهود در قرآن، یهودیان معاصر پیامبر اسلام (ص) است و هرجا منظور یهودیان قدیم بوده لفظ بنی‌اسرائیل آمده است. در قرآن خداوند گاهی با ملاطفت گاهی با بیم رساندن و اتمام حجت از آن‌ها و پدرانشان یاد کرده است. بعضی از نعمت‌های خداوند بر قوم یهود که در قرآن آمده عبارت‌اند از: رهانیده‌ شدن از آل فرعون، شکافته‌شدن دریا برایشان، سایه‌افکندن ابر، دادن تورات به موسی. بعضی از رفتارهای ناشایست این قوم چنین آمده است: گفتن «سمعنا و عصینا» (شنیدیم و نشنیده گرفتیم)، گوساله‌پرستی، کشتن انبیا به ناحق، قساوت قلب و انکار آیات الهی.