تارکوفسکی، آندری (۱۹۳۲ـ۱۹۸۶)
تارْکوفْسکی، آندِرِی (۱۹۳۲ـ۱۹۸۶)(Tarkovsky, Andrei)
| آندری تارکوفسکی Andrei Tarkovsky | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۲م |
| درگذشت | ۱۹۸۶م |
| ملیت | روسیه ای |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان سینما |
| آثار | سولاریس (۱۹۷۲)؛آینه(۱۹۷۵)؛استاکر(۱۹۷۹) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | آرسنی تارکوفسکی(پدر) |
| جوایز و افتخارات | جایزه جشنواره فیلم ونیز (کودکی ایوان) |
کارگردان روسی سینما. ضمنا نویسنده و نظریه‌پرداز فیلم بود. تارکوفسکی در زمره‌ی بزرگترین کارگردانان تاریخ به شمار می‌رود و به‌سبب فیلم‌های سمبولیک و شخصی‌اش بسیار ستایش شده است. در آثار او مفاهیمی همچون حافظه و زمان، با خلق تصاویری رویاگونه و به مدد نماهایی طولانی، مورد تامل قرار می‌گیرند. مهم‌ترین فیلم‌هایش عبارت‌اند از سولاریس[۱] (۱۹۷۲)، آینه[۲] (۱۹۷۵)، استاکر[۳] (۱۹۷۹)، و ایثار[۴] (۱۹۸۶). تارکوفسکی فرزند آرسنی تارکوفسکی[۵]، شاعر مشهور روس بود. فیلم‌سازی آموخت و با نخستین فیلم خود کودکی ایوان[۶] (۱۹۶۲) شناخته شد. این فیلم در جشنوارۀ فیلم ونیز[۷] جایزۀ اصلی را برد. در ۱۹۶۶ فیلم بعدی خود آندری روبلف[۸] را ساخت که اثری است حماسی دربارۀ روسیه قرون وسطا. دولتِ آن زمان تا ۱۹۷۱ به این فیلم اجازۀ نمایش نداد. تارکوفسکی برای ساختن فیلم نوستالگیا[۹] (نوستالژی، ۱۹۸۳) به ایتالیا رفت. موضوع فیلم دربارۀ یک شاعر روس در ایتالیا است که به‌دنبال یک آهنگ‌ساز گمنام قرن ۱۸ آمده است. این فیلم نخستین اثر تارکوفسکی است که خارج از روسیه ساخته شد، و با این که همکارانش غیرروس بودند امّا جنبه‌های روسی فیلم در سرتاسر آن نمایان است. تارکوفسکی بر اثر سرطان ریه درگذشت. یک سال پیش از مرگش، کتابی نظری از وی در باب مفهوم سینما منتشر شد.