استانیسلاوس اول (۱۶۷۷ـ۱۷۶۶)
استانیسلاوس اول (۱۶۷۷ـ۱۷۶۶)(Stanislaus I)
| استانیسلاوس اول Stanislaus I | |
|---|---|
| زادروز |
۱۶۷۷م |
| درگذشت | ۱۷۶۶م |
| ملیت | لهستانی |
| شغل و تخصص اصلی | فرمانروا |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
پادشاه لهستان (۱۷۰۴ـ۱۷۰۹، ۱۷۳۳ـ۱۷۳۵) و دوک لورن[۱] (۱۷۳۵ ـ ۱۷۶۶). با نام استانیسلاوس لشچینسکی[۲] متولد شد. در سال‌های نخست جنگ شمالی[۳] (۱۷۰۰ـ۱۷۲۱)، کارل دوازدهم[۴]، پادشاه سوئد، لهستان را درنوردید و شاه اوگوستوس دوم[۵] را تبعید کرد. در ۱۷۰۴، کارل بر انتخاب لشچینسکی، نجیب‌زادۀ لهستانی، مهر تأیید گذاشت. اکثریت مردم لهستان به اوگوستوس وفادار ماندند، استانیسلاوس که به سلاح‌های سوئدی متکی بود، با شکست کارل در پولتاوا[۶] (۱۷۰۹) از پطر اول[۷] روسیه، روانۀ تبعید و مقیم فرانسه شد، و دخترش ماری لشچینسکا[۸] با لوئی پانزدهم پادشاه فرانسه ازدواج کرد (۱۷۲۵). با مرگ اوگوستوس دوم (۱۷۳۳)، استانیسلاوس به لهستان بازگشت و دوباره به شاهی انتخاب شد. اقلیتی در پارلمان لهستان، زیر فشار روسیه، از اوگوستوس سوم[۹] حمایت و جنگ جانشینی لهستان[۱۰] را آغاز کردند. استانیسلاوس مجبور به فرار شد (۱۷۳۴) و در ۱۷۳۵ شرایط پیمان وین[۱۱] را پذیرفت و عنوان پادشاهی را حفظ کرد، اما اختیارات واقعی را به اوگوستوس سوم سپرد. در ازای آن، لورن و بار[۱۲] را به‌دست آورد به شرطی که پس از مرگش این دو ناحیه به فرانسه واگذار شود. کاخ استانیسلاوس در نانسی[۱۳] نشانۀ علاقه‌اش به فرهنگ است. به درخواست او، ژان ژاک روسو[۱۴] قانون اساسی جدیدی برای لهستان نوشت.