ابن جنید اسکافی، محمد ( ـ۳۸۱/۳۷۷ق)

محمد بن جنید اسکافی
درگذشت	۳۸۱/۳۷۷ق
شغل و تخصص اصلی	فقیه و متکلم
آثار	کشف‌التمویه و الالتباس علی اغمارالشیعة من امرالقیاس؛ تهذیب‌الشیعه‌لِاحکام الشریعة؛ المختصر الاحمدی للفقه‌المحمدی
گروه مقاله	دین اسلام

ابن جُنِیدِ اِسکافی، محمد ( ـ۳۸۱/۳۷۷ق)

(محمد بن احمد بن جنید کاتب اسکافی معروف به ابن جُنَید اسکافی) فقیه و متکلم امامی. در اسکاف، منطقه‌ای بین بغداد و واسط، متولد شد. نزد حُمید بن زیاد درس خواند. او و ابن ابی عقیل عمانی که ابن فهد حلی آنان را «قدیمین» نامیده بود، از پایه‌گذاران فقه مستقل از حدیث در امامیه به‌شمار می‌روند. در فقه او استدلال عقلی در چارچوب احادیث نقشی مهم دارد. اقوال امامان را یک رأی می‌دانست و قیاس را همراه با کشف علت حکم معتبر می‌شمرد؛ از این‌رو، با آن که به خلاف ابن ابی عقیل، به حجیت خبر واحد عقیده داشت، اما در امامیه بدان توجه نشد. دو تن از شاگردانش به نام‌های شیخ مفید و علی ابن بابویه قمی، به شدت با او مخالف بودند. پس از ابن ادریس آرای او بسیار اهمیت یافت و در آثار فقیهان امامیه آمده است، حتی شهید ثانی او را کم‌نظیر می‌دانست. بیش از ۴۰ اثر تألیف کرد. کشف‌التمویه و الالتباس علی اغمارالشیعة من امرالقیاس؛ تهذیب‌الشیعه‌لِاحکام الشریعة؛ المختصر الاحمدی للفقه‌المحمدی از آثار او بوده است. کتاب‌های او اکنون در دست نیست.