ابوالموید بلخی

ابوالمؤیّد بلخی (قرن ۴ق)

شاعر و داستان‌سرای ایرانی، و از مداحان پادشاهان و امیران دربار سامانی. آثار وی نشان‌دهندۀ علاقه و آشنایی فراوان او به ایران باستان، روایت‌های زردشتی و زبان پهلوی است. مهم‌ترین اثرش، که از نخستین شاهنامه‌های منثور است، شاهنامۀ بزرگ یا شاهنامۀ ابوالمؤیدی نام دارد. وی همچنین کتابی در جغرافیا و شگفتی‌های دنیا به نام عجایب‌البلدان یا عجایب برّ و بحر به نام نوح دوم سامانی نوشته است. از سروده‌های او تنها ۲۲ بیت در تذکره و کتاب‌های لغت آمده است. آثار دیگری، مانند داستان یوسف ‌و زلیخا و گرشاسبنامه، به وی نسبت داده‌اند و نخستین کسی بوده که یوسف و زلیخا را به نظم فارسی کشیده است.