اتفاق (منطق)
اِتِّفاق (منطق)
(در لغت به معنی موافقت و یکی‌شدن) در اصطلاح منطق عبارت است از ۱. میان مقدّم و تالی در قضیه‌های شرطیّۀ متصله، پیوند و مصاحبت، اتفاقی و تصادفی باشد؛ ۲. مقدم و تالی قضیه در صدق اتفاق داشته باشند، بی‌آن‌که بین آن دو علاقه‌ای برقرار باشد، مثل قضیۀ شرطیۀ «اگر قارون مال اندوخت (مقدم)، لقمان حکمت آموخت (تالی)»، که بین مقدم و تالی آن علاقه‌ای نیست و پیوندشان تصادفی است. این گونه قضیه‌ها را اتفاقی (اتفاقیه) می‌نامند.