ارجوزه
اُرْجوزَه
در لغت ارجوزه‌خوانی به معنی شعر خواندن در نبرد و خودستایی و در فارسی رَجَزخوانی است. امّا در اصطلاح ادبیات عرب، عنوان عمومی منظومه‌های تعلیمی، در بحر رَجَز و در قالب قصیده و مثنوی که به قصد تسهیل یادگیری و حفظ کردن قواعد و اصول فنون مختلف سروده می‌شود. ارجوزه از ابتکارات مسلمانان برای آموزش دانش‌های گوناگون است. معروف‌ترین ارجوزه‌های عربی عبارت‌اند از ارجوزۀ ابن معتز در تاریخ معتضد (۲۸۹ق)، ارجوزة فی‌الطب از ابن سینا، که از قدیم شهرت بسیار داشته و ابن رشد بر آن شرحی نوشته است؛ ارجوزة فی‌المنطق، باز هم از ابن سینا، و ارجوزة قُطرُب، در ۶۲ بیت، در لغات مثلث معروف.