استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)
اِسْتِراوینْسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)(Stravinsky, Igor)
ایگور استراوینسکی Igor Stravinsky | |
---|---|
زادروز |
نزدیکی سنپترزبورگ ۱۸۸۲م |
درگذشت | ۱۹۷۱م |
ملیت | روسیه ای (همچنین بعدها: فرانسوی و امریکایی) |
شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
آثار | پرنده آتشین (۱۹۱۰)، ۱۹۰۸ قطعۀ ارکستری آتشبازی، پتروشکا (۱۹۱۱)، تقدیس بهار (۱۹۱۳) |
گروه مقاله | موسیقی |
آهنگساز روس. بعدها تابعیت فرانسه (۱۹۳۴) و امریکا (۱۹۴۵) را پذیرفت. زیرنظر ریمسکی کورساکوف[۱] تحصیل کرد و به سفارش دیاگیلف[۲] برای بالههای پرندۀ آتشین[۳] (۱۹۱۰)، پتروشکا[۴] (۱۹۱۱)، و تقدیس بهار[۵] (۱۹۱۳) آهنگهایی ساخت که ریتمها و هارمونیهای غیرمعمولشان در زمان خود جنجالبرانگیز بودند؛ اثر اخیر، آشوبهای اعتراضآمیزی را به دنبال داشت. سایر آثار او عبارتاند از سمفونیها، کنسرتوها (برای ویولن و پیانو)، موسیقی مجلسی، و تعدادی اپرا، ازجمله پیشرفت آدم هرزه[۶] (۱۹۵۱)، و سیلاب[۷] (۱۹۶۲). استراوینسکی، در کنار شونبرگ[۸]، مهمترین آهنگساز سالهای اول قرن ۲۰ بود، و بیش از هر کس دیگر در تعیین مسیر موسیقی ۵۰ سال بعد نقش داشت. گسترۀ آثار گوناگون و متنوع او از بالۀ نئوکلاسیک پولچینِلاّ[۹]، (۱۹۲۰) تا سمفونی مزامیر[۱۰] (۱۹۳۰) کُرال ـ ارکستری را دربرمیگیرد. بعدها در آثاری همچون کانتیکوم ساکروم (سرود مذهبی[۱۱]) (۱۹۵۵)، و بالۀ آگون[۱۲] (۱۹۵۳ـ۱۹۵۷)، تکنیکهای سریِل را نیز بهکار گرفت. استراوینسکی در نزدیکی سنپترزبورگ بهدنیا آمد، و پدرش، فیودور استراوینسکی[۱۳]، باس اصلی اپرای سلطنتی[۱۴] در این شهر بود. فرآیند خلاقیت او را به سه مرحلۀ متمایز میتوان تقسیم کرد، که با ملیگرایی روسی آغاز شده و با نئوکلاسیکگرایی ادامه مییابد تا به تکنیک دودِکافونی میرسد. در ۱۹۰۶ با یکی از خویشاوندان خود به نام نادِژدا سولیما[۱۵] ازدواج کرد. در ۱۹۰۸ قطعۀ ارکستری آتشبازی[۱۶] را به مناسبت عروسی نادیا ریمسکی ـ کورساکوف[۱۷] و ماکسیمیلیان اشتاینبِرگ[۱۸] ساخت، و یک سرود خاکسپاری[۱۹] نیز برای مرگ ریمسکی ـ کورساکوف خلق کرد. اجرای اسکِرتسوی فانتاستیک[۲۰] در ۱۹۰۹ توجه دیاگیلف، مدیر برنامههای نمایشی، را بهخود جلب کرد. در ۱۹۱۴ دیاگیِلف در پاریس اپرا ـ بالۀ پریان بلبل[۲۱] را بهروی صحنه برد. در سالهای بین دو جنگ جهانی بسیاری از آثار او در سایۀ نئوکلاسیکگرایی ساخته شدند، و نخستین آنها مشخصاً بالۀ پولچینِلاّ (۱۹۲۰) بود، که برمبنای قطعاتی منسوب به پِرگولِزی[۲۲] ساخته شد، و در ۱۹۲۵ کنسرتو برای پیانو همراه با سازهای بادی نیز همین روند را ادامه داد. اُدیپوس شاه[۲۳]، اپرا ـ اوراتوریویی از روی سوفوکلس[۲۴]، نخستینبار در ۱۹۲۷ به اجرا درآمد، و پس از آن نوبت به بالۀ ملهم از اثر کلاسیک آپولون موزاژِت[۲۵] (۱۹۲۸)، بالۀ بوسۀ پری[۲۶] (از روی چایکوفسکی[۲۷])، کاپریچّو[۲۸] برای پیانو و ارکستر، و سمفونی مزامیر رسید که نخستینبار در ۱۹۳۰ به رهبری ارنست آنسرمه[۲۹] اجرا شد. در ۱۹۳۷ بالۀ ورقبازی[۳۰] اثر استراوینسکی را بالانشین[۳۱] در اپرای متروپولیتن نیویورک[۳۲] بهاجرا در آورد. در ۱۹۴۰ اجرای سمفونی دو ماژور خود توسط ارکستر سمفونی شیکاگو را رهبری کرد. سمفونی سهموومانی[۳۳] قدرتمند او را نخستینبار در ۱۹۴۶، ارکستر فیلارمونیک نیویورک اجرا کرد و در ۱۹۴۸ بالانشین اپرای اورفئوس[۳۴] را بهروی صحنه برد. دیدار با اودن[۳۵]، گردآوری آثار نئوکلاسیک استراوینسکی در قالب یک مجموعه را موجب شد، و اپرای ملهم از هوگارت[۳۶]، پیشرفت آدم هرزه، نخستینبار در ۱۹۵۱ در ونیز به اجرا درآمد. در این هنگام استراوینسکی با رابرت کرافت[۳۷]، رهبر ارکستر، آشنا شد و تحت تأثیر او به موسیقی سریِل مکتب دوم وین[۳۸] رو آورد. این نشانۀ آغاز سومین دورۀ بزرگ فعالیت آهنگساز بود. جالب اینجاست که استراوینسکی تا پس از مرگ بزرگترین چهرۀ این مکتب، آرنولد شونبرگ[۳۹]، دست به اکتشاف کامل این عرصه از موسیقی نزد. بالۀ آگون و آثار آوازی مذهبی کانتیکوم ساکروم (۱۹۵۵) و ترِنی[۴۰] ترکیبی از روشهای دقیق با خلاقیت ملایم آشنای استراوینسکی بودند.
- ↑ Rimsky-Korsakov
- ↑ Diaghilev
- ↑ The Firebird
- ↑ Petrushka
- ↑ The Rite of Spring
- ↑ The Roke’s Progress
- ↑ The Flood
- ↑ Schoenberg
- ↑ Pulcinella
- ↑ Symphony of Psalms
- ↑ Canticum Sacrum
- ↑ Agon
- ↑ Fyodor Stravinsky
- ↑ Imperial Opera
- ↑ Nadezhda Sulima
- ↑ Fireworks
- ↑ Nadia Rimsky-Korsakov
- ↑ Maximilian Steinberg
- ↑ Funeral Chant
- ↑ Fantastic Scherzo
- ↑ The Nightingale
- ↑ Pergolesi
- ↑ Oedipus Rex
- ↑ Sophocles
- ↑ Apollon Musagète
- ↑ The Fairy’s Kiss
- ↑ Tchaikovsky
- ↑ Capriccio
- ↑ Ernest Ansermet
- ↑ Jeu de Cartes
- ↑ Balanchine
- ↑ NewYork Metropolotan Opera
- ↑ Symphony in three Morements
- ↑ Orpheus
- ↑ Auden
- ↑ Hogarth
- ↑ Robert Craft
- ↑ Second Viennese School
- ↑ Arnold Schoenberg
- ↑ Threni