اعلامیه استقلال
اِعلامیّۀ استقلال (Declaration of Independence)
سند تاریخی امریکا و بیانگر نظریۀ حکومتی، که امریکا براساس آن پایه‌گذاری شده. این اعلامیه حق «حیات، آزادی، و تلاش برای خوشبختی» را به رسمیت می‌شناسد. کنگرۀ مهاجران[۱] در ۴ ژوئیۀ ۱۷۷۶ با انتشار این سند، هرگونه وابستگی با تاج و تخت بریتانیا را رد کرد و به پیوند سیاسی خود با آن کشور پایان داد. در پی قطعنامۀ ۷ ژوئن، ریچارد هنری لی[۲] پیشنهادی به این مضمون داد که «این مستعمراتِ متحد حق دارند کشورهایی آزاد و مستقل باشند». برای تهیۀ پیش‌نویسِ اعلامیه، کمیته‌ای تشکیل شد که تامس جفرسون[۳] و بنجامین فرانکلین[۴] اعضای آن بودند و بیشتر کارها را جفرسون انجام داد. قطعنامۀ مذکور که یک سال پس از آغاز درگیری‌ها اتخاذ شد، در ۲ ژوئیه به تأیید نمایندگان دوازده مستعمره رسید ـ نیویورک ابتدا رأی ممتنع داد ـ و در ۴ ژوئیه اعلامیۀ رسمی آن انتشار یافت. از آن پس، ۴ ژوئیه به منزلۀ روز استقلال در امریکا جشن گرفته می‌شود. نمایندگان نیویورک در ۱۵ ژوئیه حمایت خود را از آن اعلام کردند، سپس اعلامیۀ رسمی در ۲ اوت به تصویب اعضای کنگره رسید. این اعلامیه بی‌عدالتی‌های پادشاه بریتانیا بر ساکنان مستعمرات را برمی‌شمرد؛ ازجمله استفاده از سرخ‌پوستان امریکا برای حمله به مستعمره‌نشینان، وضع مالیات بدون نمایندگی و مشارکت امریکایی‌ها، و سلب آزادی‌های مدنی. اعلامیۀ استقلال از لحاظ فلسفی قویاً تحت تأثیر آثار جان لاک[۵]، به ویژه کتاب او با نام دو رساله در باب حکومت[۶] (۱۶۹۰)، بود.