انجدان
اَنْجِدان
دهی در بخش مرکزی شهرستان اراک، در استان مرکزی. در منطقه‌ای کوهستانی و در ۶۴کیلومتری شمال خمین و ۳۷کیلومتری شرق اراک قرار دارد و ارتفاع آن از سطح دریا ۲هزار متر است. انجدان مرکز تجدید فرهنگی ـ تبلیغی و مقرّ امامان اسماعیلی نزاری پس از سقوط قلعۀ الموت بود. انجدان معرب واژۀ انگدان و نام گیاهی است که مادۀ انگرود یا آنغوزه را از آن می‌گیرند. این گیاه در اطراف انجدان به فراوانی یافت می‌شود و به همین علت این روستا را به این نام می‌خوانند. نام این ده در منابع قدیمی انکدان و انکوان نیز آمده است. بر طبق شواهد استفاده از واژۀ انجدان پس از اقامت امامان اسماعیلی در این محل رواج یافته است. از تاریخ قدیم انجدان اطلاع دقیقی در دست نیست. در هنگام امامت مستنصر بالله دوم (۸۶۸ـ۸۸۵ق) معروف به شاه قلندر، سی‌ودومین رهبر نزاری، پایگاه اسماعیلیان به انجدان انتقال یافت و پس از آن بر اهمیت این روستا افزوده شد. انجدان و نواحی اطراف آن در مدت اقامت امامان نزاری (تا ۱۱۰۹ق) از مراکز اندیشۀ غیروابسته به حکومت مرکزی بود و اولین رساله‌های اسماعیلیان نزاری پس از سقوط الموت در آن‌جا نگاشته شد. در دوره‌های بعد انجدان شکوه و رونق گذشته را نداشت، چنان‌که در دورۀ قاجار به‌منزلۀ شکارگاهی مناسب از آن استفاده می‌شد. روستای انجدان خاستگاه نویسندگان و ادیبان برجسته‌ای است که از آن جمله‌اند: ملا داعی انجدانی، شاه طاهر دکنی، و میرزا ابوتراب بیک فرقتی. امامان اسماعیلیه در زمان اقامتشان در انجدان آثار و بناهایی ایجاد کردند که امروزه اکثر آن‌ها ویران شده‌اند.