سبزه رویاندن
سبزه‌رویاندن
رسم کاشتن دانۀ غلّات و حبوبات، به میمنت فرارسیدن بهار (← نوروز). در داستان‌های ملی ایرانی، بانیِ این رسمِ کهن جمشید است که پس از پیروزی بر اهریمن، به زمین بازگشت و روز بازگشتِ او به نوروز تعبیر شد. با ورود جمشید، زمین‌های خشک دوباره سبز شد و رویید. موعد کاشتنِ حبوبات و غلّات در دورۀ ساسانی، ۲۵ روزِ پایان سال بود؛ به روایتی، در صحن دارالملک دوازده ستون گِلی به نشانۀ ۱۲هزار سال عمر جهان، یا دوازده ماه سال برمی‌افراشتند و بر هر ستون، برای تفأل غلّه یا حبوبی می‌رویاندند؛ به این باور که هر کدام بارورتر شد، در آن سال آن محصول، فراوان خواهد بود. معمول بود که سبزه را در مهر روز، روز شانزدهم فروردین، دور بریزند. رسمِ کاشتن دانه در ظروف متفاوت، بزرگ و کوچک، همچنان در میان خانواده‌های ایرانی رواج دارد، با این تفاوت که امروزه موعد دور ریختن سبزه روز سیزدهم فروردین (← سیزده_بدر) است و تا این روز سبزه بر سفرۀ هفت‌سین باقی می‌ماند.