عبدالرحمان بن عوف
عَبدُالرَّحمان بن عوف (۴۳پيش از هجرت ـ مدینه ۳۲ق)
صحابی مشهور و بنابر نظر اهل سنت از عشرۀ مبشره. نامش در عصر جاهلیت، عبدالکعبه یا عبد عمرو بود و پس از اسلام، رسول خدا (ص) او را عبدالرحمان نامید. او شوهر خواهر عثمان و پسرعموی سعد بن ابی وقاص، و ازجمله کسانی بود که توسط ابوبکر اسلام آوردند و در اسلام بر دیگران پیشی گرفتند. در مکه با عثمان، و در مدینه با سعید بن ربیع عقد اخوت بست و در هجرت به حبشه حضور داشت. وی در همۀ جنگ‌های پیامبر اکرم شرکت کرد و فرماندهی سریۀ دومةالجندل را برعهده داشت. بر اثر زخمی که در جنگ اُحد از ناحیۀ پا برداشت، لنگ بود. او پس از رحلت رسول خدا، با ابوبکر بیعت کرد و جزو شش شخصیتی بود که خلیفۀ دوم برای انتخاب خلیفۀ پس از خود تعیین کرد و نقش کلیدی را به‌وی داد؛ یعنی در صورت بروز اختلاف، رأی آن سه‌نفری مقدّم می‌شد که عبدالرحمان در میان آنان بود. او در این شورا، بیعتش با امام علی (ع) را به عمل به کتاب خدا، سنت رسول (ص)، و سیرۀ شیخین مشروط کرد که امام شرط عمل به سنت شیخین را نپذیرفت و چون عثمان پذیرفت عبدالرحمان با او بیعت کرد و بدین ترتیب خلافت به عثمان رسید. در اواخر زندگی بر سر مسائلی ازجمله خلافت وی پس از عثمان، بین آن دو اختلاف و دشمنی پدید آمد و عبدالرحمان عهد کرد که هرگز با عثمان سخن نگوید. عبدالرحمان در مدینه به تجارت پرداخت و از این راه ثروت بسیار اندوخت. او از پیامبر اسلام حدود ۶۵ حدیث نقل کرده که از آن جمله بشارت به ظهور امام زمان (عج) است. عبدالرحمان در خلافت عثمان درگذشت و در قبرستان بقیع دفن شد.