عماء
عماء (عرفان)
(یا: حضرت عمائیه) در اصطلاح عرفانی مرتبۀ احدیت است و برخی گفته‌اند ذات محض است. نشان‌دهندۀ معنایی است شبیه معنای نفس رحمانی. عارفان این حضرت را برزخ میان وحدت حقیقی و کثرت حقیقی می‌دانند. این معنی از قول حضرت رسول گرفته شده است که فرمود: نه حق است و نه خلق. عماء مثل احدیت است؛ به این معنی که همان‌طور که در احدیت، اسماء و صفات مضمحل می‌شوند و هیچ چیز را در آن مجال ظهور نیست، در عماء نیز برای چیزی مجال ظهور نیست. عماء در لغت به معنی ابر لطیف است، و چون این عالم همانند ابری که مانع مشاهدۀ خورشید است مابین دو عالم وحدت و کثرت قرار دارد، عارفان آن را عماء خوانده‌اند.