غ
غ
بیست‌ودومین حرف از الفبای فارسی و حرف نوزدهم از الفبای عربی و آخرین حرف از حروف ابجدی که در حساب جمل آن را نمایندۀ عدد ۱۰۰۰ می‌دانند. این حرف، از نظر آوایی، نشان‌دهندۀ صامت ملازی ـ انفجاری است. این حرف را «غین= qeyn» می‌نامند، و نشان اختصاری غایب و غلط است. اغلب فارسی‌زبانان تفاوتی بین تلفظ «غ» و «ق» نمی‌توانند قایل شوند، اما کلماتی که از فارسی میانه و باستان به ما رسیده است این حرف را با «غ» می‌نویسند، مثل مغاک، مرغ، فروغ، مغ، بغ، کلمات فارسی که با «ق» نوشته می شود بیشتر معرب است، مثل دهقان و خندق و نقش، که به‌ترتیب معرب دهگان و کنده و نگاشت است.