قرب

قُرْب

(در لغت به‌معنای نزدیکی) اصطلاحی دینی و عرفانی. نزدیکی میان بنده و خداوند که نتیجۀ بالارفتن بنده در مراتب وجود و نزدیکی حقیقی به مبدأ هستی است. بنابراین قرب به‌معنای نزدیکی زمانی و مکانی نیست هم‌چنانکه مفهومی اعتباری و قراردادی نیز نیست بلکه امری حقیقی است که در سایۀ صعود به مدارج کمال و عروج به مراتب معنوی حاصل می‌شود. همچنین، قرب امری دارای مراتب است و یک نقطه نیست و هرچه بنده در مدارج قرب بالاتر رود، باز مراتب دیگری هست که می‌تواند با سعی و تلاش در مسیر کمال به آن دست یابد و به سرچشمه کمال نزدیک‌تر شود. عارفان را عقیده بر این است که بندۀ مقرب باید به حدّی از وارستگی از خود برسد که گناهی به مقام قرب خود نداشته باشد، و حتی متوجه آن نباشد، چه همین رؤیت، حجابی است که بنده را از ساحت معبود دور می‌سازد. عالی‌ترین مرتبه از مراتب قرب همان مرتبۀ قابَ قوسَین است که در قرآن کریم دربارۀ پیامبر (ص) از آن سخن رفته است.