میجلی، تامس (۱۸۸۹ـ۱۹۴۴)
میجْلِی، تامِس (۱۸۸۹ـ۱۹۴۴)(Midgley, Thomas)
مهندس امریکایی و متخصص شیمی صنعتی. دو کشف بسیار مهم و عمدۀ او در سطح جهانی تأیید شدند، ولی بعدها از هر دو به‌منزلۀ آلاینده‌های محیط زیست انتقاد شد. در ۱۹۲۱، دریافت تترا اتیل سرب[۱] افزودنی مؤثری برای بالابردن خاصیت ضدضربۀ بنزین است و در موتور، از احتراق قبل از موعد جلوگیری می‌کند. در ۱۹۳۰، فریون‌ها[۲] (گروهی از کلروفلوئوروکربن‌ها[۳]) را به‌منزلۀ گاز فعال[۴] یخچال‌ها، فریزرها، و واحدهای تهویۀ هوا معرفی کرد. در بیور فالز[۵] پنسیلوانیا زاده شد. در رشتۀ مهندسی مکانیک، در کورنل[۶] درس خواند. در ۱۹۱۶، برای شرکت آزمایشگاه‌های مهندسی دیتون[۷] در اوهایو[۸] کار می‌کرد و بعدها در شرکت جنرال موتورز[۹] مشغول کار شد. در ۱۹۲۳، قائم مقام رئیس شرکت اتیل[۱۰] شد و ۱۰ سال بعد به مدیریت شرکت شیمیایی اتیل ـ داو[۱۱] منصوب شد. او در عمل دریافت اتیل یُدید[۱۲] (یُدواتان[۱۳]) در موتور اتومبیل‌هایی که از سوختی با درجۀ اکتان پایین استفاده می‌کنند، مانع احتراق قبل از موعد می‌شود. او چندین سال به‌دنبال افزودنی ارزان‌تری بود و سرانجام در ۱۹۲۱، به این نتیجه رسید که تترا اتیل سرب برای این منظور مناسب است. این مادۀ افزودنی استاندارد اعلام شد، ولی به‌علت آثار خطرناک ترکیبات سرب معلق در هوا که از انتشار دود اگزوز اتومبیل‌ها ناشی می‌شد، جای خود را به بنزین بدون سرب[۱۴] داد. بنزین بدون سرب از دهۀ ۱۹۸۰ طی روندی روبه افزایش در سراسر جهان مصرف می‌شود. در ۱۹۳۰، میجلی فریون (CF۲Cl۲) را ماده‌ای غیرسمی و اشتعال‌ناپذیر معرفی کرد. این ترکیب عامل محرک دستگاه‌های تهویه شدند، ولی کلروفلوئورکربن‌ها موجب تخریب لایه اُزون می‌شوند و از دهۀ ۱۹۷۰ به‌بعد، استفاده از آن‌ها رفته‌رفته منسوخ شد. در دهه ۱۹۹۰، جایگزین‌های کاربردی فریون تهیه شد.