نشانگان زجر تنفسی
نِشانِگانِ زَجر تنفّسی (respiratory distress syndrome)
(یا: بیماری غشای هیالین[۱]) در این بیماری، شش‌های نوزاد به اندازه‌ای باز نمی‌شوند که اکسیژن‌رسانی کافی بدن را تأمین کنند. نوزادان نارس بیشتر در معرض ابتلا به این حالت‌اند. این کودکان با تجویز داخل وریدی[۲] مایعات و اکسیژن، و گاه با تهویۀ مکانیکی شش‌ها[۳] زنده می‌مانند. برای بازشدن طبیعی شش‌ها وجود ماده‌ای با نام سورفاکتانت[۴] لازم است. این ماده کشش سطحی[۵] آلوئول‌ها[۶] یا کیسه‌های هوایی شش‌ها را کاهش می‌دهد. این ترکیب در نوزادان نارس به اندازۀ کافی وجود ندارد و فقدان آن باعث می‌شود شش‌ها سخت و بی‌حرکت شوند. درنتیجه، تنفس سریع و سطحی است، با سختی صورت می‌گیرد، و احتمال خفگی[۷] نوزاد وجود دارد. برای کودکانِ در معرض خطر سورفاکتانت مصنوعی تجویز می‌کنند.