پاول، جان وزلی (۱۸۳۴ـ ۱۹۰۲)

پاوِل، جان وِزْلی (۱۸۳۴ـ ۱۹۰۲)(Powell, John Wesley)

زمین‌شناس امریکایی. مطالعات خاص و گسترده‌اش در زمینۀ فرسایش رودخانه‌ها، آتشفشان‌خیزی، و تشکیل کوه‌ها نتایجی ماندگار برجا گذاشت. اعتبار او در مقام زمین‌شناس و زمین‌ریخت‌شناس ناشی از توانایی‌اش در فهم ارتباط بین مسایل زمین‌شناسی و آب و هواست. در ایالت نیویورک زاده شد و خودآموخته بود. در دهۀ۱۸۵۰، معاون جامعۀ تاریخ طبیعی ایلینوی شد. در جنگ‌های داخلی دست راستش قطع شد، اما به خدمت در ارتش ادامه داد و به درجۀ سرهنگی نایل آمد. بعد از پایان جنگ، استاد زمین‌شناسی دانشگاه ایلینوی شد و هم‌زمان مطالعات میدانی خود را ادامه داد. او جزو اولین کسانی بود که مسیری به گراند کنیون یافت. در ۱۸۷۰، کنگره رسماً او را به سرپرستی گروه اکتشاف منابع طبیعی مناطق یوتا، کلرادو، و آریزونا منصوب کرد. در ۱۸۸۱، رئیس سازمان زمین‌شناسی امریکا شد و نواحی بیابانی جنوب‌ غرب امریکا توجه‌اش را جلب کرد. بنا‌بر نیاز سازمان‌های زمین‌شناسی، طرح‌های آبیاری و احداث سد را عرضه کرد که منجر به تدوین استراتژی‌های آبی رضایت‌بخش، و تغییر سیاست‌های بهره‌برداری از زمین و روش‌های کشاورزی شد. در ۱۸۹۴ و پس از ناکامی در کسب حمایت سیاسی کافی برای اجرای این برنامه‌ها، از خدمت در سازمان زمین‌شناسی استعفا کرد.