پوست درخت

پوست درخت (bark)
لایۀ محافظتی بیرونی ساقه و ریشۀ گیاهان چوبی. بیشتر متشکل از یاخته‌های مرده است. برای بزرگ‌شدن ساقه، ضرورت دارد که پوست درخت پیوسته از داخل افزایش یابد، سطح خارجی آن ترک بردارد یا تکه‌تکه شود و بریزد. درخت‌ها در پوست خود انواع مواد شیمیایی، ازجمله برخی سموم، را انباشته می‌کنند. بسیاری از این مواد شیمیایی ارزش تجاری دارند، زیرا در تولید دارو به‌کار می‌روند. مثلاً، کنین از پوست درخت گنه‌گنه حاصل می‌شود و برای مبارزه با مالاریا به‌کار می‌رود. نوعی مادۀ بی‌حس‌کننده در پزشکی نیز از پوست یکی از درختان جنگل‌های بارانی آمازون با نام Strychnus toxifera به‌دست می‌آید. از نظر فنی، پوست درخت شامل همۀ بافت‌های موجود در بخش بیرونی لایۀ زاینده (آوند چوبی، پوست، و پیراپوست) است و ضخامت آن از ۲.۵ میلی‌متر تا ۳۰ سانتی‌متر یا بیشتر متغیر است. پوست درخت بلوط چوب‌پنبه (Quercus suber) از نظر اقتصادی ارزشمند است و به‌صورت تجاری برداشت می‌شود. دارچین و کاسکارا، نوعی ملیّن و محرک، نیز از پوست درخت به‌دست می‌آیند. پوست ترک‌خوردۀ درختانی مانند بلوط چوب‌پنبه سایه و پناهگاه‌هایی برای بی‌مُهرگان فراهم می‌کند. براساس پژوهش محققان آلمانی (۱۹۹۵)، تعداد جانوران پناه‌جو در پوست ترک‌خوردۀ درخت، بیست برابر بیشتر از پوست صاف است. پوست سفید درخت توس نقره‌ای پرتو خورشید را باز می‌تاباند و از این‌رو از گرم‌شدن بیش از حد درخت جلوگیری می‌کند و در نتیجه، فضایی مناسب برای ورود گونه‌های جدید فراهم می‌آورد.