کاهن

کاهِن

در برخی از ادیان، شخصی که واسطه میان انسان و خدا، یا خدایان است و از طریق عبادات و نذور و قربانی‌ها ارادۀ او را برای بشر آشکار می‌گرداند. کاهن نمایندۀ جامعه و در امور دینی خبره است و راه و رسم کشف ارادۀ خدا را می‌داند. در زمان‌های باستان کاهنان با غیب‌گویی و الهام خواست الهی را کشف می‌کردند، و در اعصار بعد با معرفت به شریعت و غور در سنت‌ها و روایات بدین کار می‌پرداختند. در جوامع ابتدایی وظیفۀ کاهنی به رئیس خانواده اختصاص داشت و بعدها این وظیفه به پادشاه منتقل شد و در زمان‌های پس از آن، پادشاه، کاهن را از جانب خود تعیین می‌کرد. در دین برهمایی کاهنی موروثی شد. کاهنان قدیم مصر نیز سلسله مراتبی مفصل داشتند. در یونان و روم باستان کاهنی به طبقه‌ای خاص مخصوص نبود ولی بیشتر اشراف مقام کاهنی می‌یافتند. در دین یهود حضرت موسی این مقام را به خاندان برادرش، هارون، اختصاص داد. در این دین کاهن را کوهن می‌نامیدند، که وظیفه‌اش نخست غیب‌گویی بود و سپس به تعلیم و تفسیر تورات مبدل شد. سموئیل و ارمیا و سلیمان از کاهنان بزرگ یهود بودند. کاهن در ادیان را نباید با کاهن به معنایی که نزد اعراب پیش از اسلام داشت، اشتباه کرد.