کمربندهای تابشی وان آلن
کمربندهای تابشی وانْ آلِن (Van Allen radiation belts)
دو ناحیه، شامل ذرات باردار در اطراف مغناطیس‌سپهر[۱] زمین. در ۱۹۵۸، جیمز وان آلن آن‌ها را کشف کرد. این کمربندها متشکل از ذراتی اتمی‌اند که از لایه‌های بالاتر جو زمین و باد خورشیدی[۲] سرچشمه می‌گیرند و در میدان مغناطیسی زمین به دام می‌افتند. کمربند درونی در ارتفاع هزار کیلومتری استوا قرار دارد و دربردارندۀ پروتون[۳] و الکترون است. کمربند بیرونی در ارتفاع ۱۵ تا ۲۵هزار کیلومتری استوا قرار دارد، ولی در اطراف قطب‌های مغناطیسی پایین‌تر می‌آید. این کمربند عمدتاً شامل الکترون‌های باد خورشیدی است. کمربندهای وان آلن برای فضانوردان خطرآفرین‌اند و در تجهیزات الکترونیکی ماهواره‌ها اختلال ایجاد می‌کنند.