دراعه
دُرّاعِه
تن‌پوشی رویی، معمولاً پشمی، بلند، یقه‌گرد، جلوبسته و نسبتاً گشاد که دارای آستین‌هایی بلند و گشاد بود. قسمت جلوی آن تا روی سینه شکاف داشت که با دگمه بسته می‌شد. گریبان درّاعه پهن و قسمت سینۀ آن فراخ بود. آستین‌ها چندان گشاد بود که داخل آن گاه تا چندین جیب تعبیه می‌شد و کاتبان قلم و دفتر و کتاب و دیگر وسایل مورد نیازشان را در آن جای می‌دادند. درّاعه ویژۀ اهل زهد و تقوا بود، اما گاه علما و فقها نیز آن را می‌پوشیدند. قاضیان و شیوخ دورۀ سامانی نیز درّاعه به تن می‌کردند. گاه درّاعه جلوباز بود. خطیبان در ماوراء‌النهر درّاعۀ جلوباز می‌پوشیدند. وزرا، دبیران، دیوانیان و کاتبان دورۀ آل بویه روی قبای خود درّاعه‌ای جلوباز، معمولاً از جنس دیبا، می‌پوشیدند. در روزگار غزنویان، سلجوقیان و خوارزمشاهیان درّاعۀ کاملاً جلوبسته نیز رواج داشت که آن را از سر می‌پوشیدند. گاه بر بازوان آن بازوبندی نقش‌دار می‌بستند. درّاعه را از کتان و پنبه نیز می‌دوختند. در زمستان درّاعه را روی لباس‌های دیگر می‌پوشیدند. گاه شعرا نیز به خلعت درّاعه می‌گرفتند. درّاعۀ بی‌آستر در فصل بهار پوشیده می‌شد. درّاعه در هند، اسپانیا، الجزیره و سواحل شرقی افریقا نیز معمول بوده است.