دزاشیب
دِزاشیب
محله‌ای در شرق تجریش و در جنوب کامرانیه. ناحیه‌ای کهن است و در منابع قرن ۷ق از آن با نام دزاهِ تهران یاد شده که به بزرگی یک شهر و تجریش نیز جزئی از آن بود. بعدها به‌علت شیب تند زمین آن منطقه، دزاشیب نام گرفت. این احتمال نیز وجود دارد که در آن‌جا دژی قرار داشته است. در دورۀ قاجار دِزَج سفلا، سرآسیاب دزاشیب، دزاشوب، و دیزاشوب نیز خوانده می‌شده است. به دو محلۀ بالا و پایین تقسیم می‌شد و ییلاق مردم تهران بود. در جنوب آن اراضی معروف به تپۀ گَوْر (گبر به معنی زردشتی) و یک حمام قدیمی است و دهکدۀ دزاشیب نخست روی آن تپه به‌وجود آمده بود. با توجه به نام دو کوچۀ آن در قدیم، قورباغه‌ای و لَشان، به معنی زمین آب‌دار و باتلاقی، به نظر می‌آید که منطقه‌‌ای باتلاقی بوده و قورباغۀ بسیار داشته است. کوچۀ معروف دیگر آن سبزه‌میدان نام داشت. نام سرآسیاب دزاشیب نشان می‌دهد که در آن‌جا، آسیابی نیز بوده است. در دزاشیب باغ‌های بسیار وجود داشت، از جمله باغ دوقلو که تا توچال گسترده بود. از نواحی قدیمی دزاشیب، جوستان است. امیرحسین خزیمه علم در دزاشیب باغ بسیار مجللی داشت که چند نگهبان با لباس‌های محلی بلوچی از آن محافظت می‌کردند. سیدعبدالله بهبهانی، احمد قوام (قوام‌السلطنه)، سیدحسن مدرس، و حسین علاء از ساکنان دزاشیب بودند.