عبدالخالق غژدوانی
عَبْدُالخالِق غُژدُوانی ( ـ غژدوان بخارا ۵۷۵ق)
عارف و شاعر ایرانی. پدرش، عبدالجمیل امام، از نوادگان مالک بن انس بود که از ملطیۀ عثمانی به ماوراء‌النهر کوچید. عبدالخالق در زادگاهش بالید و در بخارا تحصیل کرد. پس از آن‌که ابویعقوب یوسف همدانی، به بخارا رفت به جمع مریدان او پیوست و سال‌ها ملازم او بود و پس از رفتن خواجه یوسف به خراسان، خود بر مسند ارشاد نشست. عبدالخالق بنیادگذار اصلی سلسلۀ خواجگان بود. طریقۀ او بعدها، در قرن ۸ق، به نقشبندیه آوازه یافت. اشعاری از وی به‌جا مانده است. از آثارش: آداب طریقت/وصیتنامه/ رشحات به نثر آمیخته به نظم در اندرزهای عرفانی؛ پاس انفاس دربارۀ هشت سخن خواجگان؛ حقایق‌الایمان و دقایق‌العرفان/وصیتنامۀ خواجه‌عبدالخالق که ظاهراً تحریری دیگر از آداب طریقت است؛ رسالۀ صاحبیه در مقامات یوسف همدانی که منسوب به اوست.