عبدالله بن ابی
عَبْدُالله بن اُبَیّ ( ـ۹ق)
(مشهور به: عبدالله بن سَلول) سرکردۀ منافقین مدینه. نامش حُباب بود که پیامبر آن را به عبدالله تغییر داد. پدرش از قبیله خزرج و مادرش از خزاعه بود. در اواخر عصر جاهلیت، رئیس قبیلۀ خزرج بود و سرِ آن داشت تا به‌‌کمک یهودیان شهر و دیگر قبایل به‌عنوان پادشاه مدینه تاج بر سر نهد، ولی با ظهور اسلام و آمدن پیامبر (ص) به این شهر، ناکام ماند و از این‌رو کینۀ پیامبر (ص) و اسلام را بر دل گرفت و در هر مناسبتی با دین جدید به مبارزه برخاست. او که با کافران قریش و طوایف یهودی مدینه روابط صمیمانه‌ای داشت، پس از غزوۀ بدر ریاکارانه مسلمان شد. در قرآن آیاتی در نکوهش وی بي‌ذکر نامش و رفتار منافقانه‌اش آمده است. در غزوۀ احد از یاری پیامبر سر باز زد و با ۳۰۰ تن از یارانش به مدینه بازگشت. در بازگشت از غزوۀ بنی‌مصطلق، سرکردۀ کسانی بود که عایشه را به کاری زشت متهم کردند. در اواخر شوال ۹ق در بستر بیماری افتاد و پیامبر (ص) از وی عیادت کرد.