عبدالله بن طاهر

عَبدُالله بن طاهر ( ـ۲۳۰ق)
سومین فرمانروای دودمان طاهری. با مرگ ناگهانی‌ برادرش طلحه، از طرف مأمون عباسی جانشین برادر شد. اما چون عبدالله سرگرم فرونشاندن ناآرامی‌های سرزمین‌های عربی بود برادر دیگرش، علی به‌جای او بر خراسان حکومت می‌راند. وی پیش از آن‌که در ۲۱۵ق رهسپار خراسان شود یک چند والی شام و مدتی نیز والیِ مصر بود. عبدالله در ۲۰۹ق شورش نصر بن شبث عقیلی، از هواداران امین، را در حلب فرونشاند و او را دستگیر کرد و در ۲۱۰ق در مصر به فرونشاندن فتنه دیرپای عبدالله بن سری اهتمام کرد. در ۲۱۴ق مأمون وی را مأمور جنگ علیه بابک خرم‌دین کرد و دیری نگذشت که او را به جنگ خوارج خراسان فرستاد. بزرگ‌ترین خطری که موقعیت عبدالله را در ایران تهدید می‌کرد از ولایات کرانه جنوبی دریای مازندران بود. در ۲۲۷ق مازیار پسر قارن را که از پرداخت خراج به طاهریان سرباز می‌زد دستگیر کرد و به بغداد فرستاد. عبدالله قدرتمندترین امیر طاهری بود. وی در نزد مأمون چندان عزیز و ارجمند بود که می‌گفتند خلیفه او را چون فرزند خود می‌شمرد. وی را به گشاده‌دستی و دانش‌دوستی ستوده‌اند و چون درگذشت شعرا اشعار فراوانی در سوگ او سرودند.