اصحاب الاخدود
اَصحابُ‌الاُخْدود
(اخدود در لغت به‌معنی «شکافی بزرگ» یا «گودالی در زمین») در قرآن، نامِ گروه یا قومی از مؤمنان عذاب دیده از کافران. بیشتر روایات مربوط به واقعۀ اصحاب اخدود، که قصۀ آن‌ها در سورۀ بروج (۴ـ۱۰) نقل شده است، به جدال دیرینۀ یهودیان و مسیحیان و پیکار عقیدتی در ادوار قبل از اسلام اشاره دارد. از امام علی (ع) روایت شده است که اصحاب اخدود مردمی مسلمان بودند که بعد از نبرد با مشرکان یمن و پیروزی بر آنان، میان آن‌ها و کافران، پیمان صلحی بسته شد، ولی کافران پیمان شکستند و به ناگاه بر مسلمانان حمله کردند و آنان را از پای درآوردند و اجساد آن‌ها را در گودالی ریختند؛ یا آتشی بزرگ افروختند و آن‌ها را سوزاندند. شمار آن‌ها را از سه تا ۸۷ تن گفته‌اند.