الفبا
اَلِفْبا
در زبان‌های اروپایی: «آلفابت Alphabet» مجموعۀ حروفی که دلالت بر واج‌های زبان می‌کند. الفبای زبان فارسی باستان «میخی» نامیده می‌شود که از اکدی و سومری برگرفته بوده‌اند که ۳۶ حرف داشته است. الفبای فارسی میانه از آرامی اخذ شده بوده است و از راست به چپ نوشته می‌شده و تا قرن ۶م به کار می‌رفته است. الفبای زبان فارسی دری و معاصر، بعد از سلطۀ اعراب بر ایران، از خط عربی اخذ شد و برای هماهنگ‌کردن آن با زبان فارسی چهار حرف «پ، چ، ژ، گ» بر آن افزودند و ترتیب حروف «ه ، و» جابه‌جا شد و نهایتاً شامل ۳۳ حرف زیر شد: آ(ء)، ا، ب، پ، ت، ث، ج، چ، ح، خ، د، ذ، ر، ز، ژ، س، ش، ص، ض، ط، ظ، ع، غ، ف، ق، ک، گ، ل، م، ن، و، ه ، ی. (جدول در صفحه بعد)