انوانسیون
اَنْوانْسیون (invention)
در موسیقی، اصطلاحی که معمولاً نزد آهنگ‌سازان کاربردی نداشت، اما باخ در ۱۵ انوانسیون[۱] برای ساز کلاویه‌دار (۱۷۲۰) خود آن را باب کرد. انوانسیون دوصدایی یا دوبخشی ساختاری کنترپوآنی و بسیار تقلیدی (ایمیتاسیون) دارد و برمبنای یک جمله یا موتیف ملودیک کوتاه ساخته می‌شود. باخ، انوانسیون‌های به‌اصطلاح «سه‌صدایی» را چنین نخواند، بلکه آن را «سینفونیا» نامید (۱۵ سینفونیا[۲]، ۱۷۲۳).