اپامیه (۱)
اَپامیه (۱)
(یا: اَفامیه) نام چند شهر در قلمرو فرمانروایی سُلوکیان و اَشکانیان که به فرمان سُلوکوس نیکاتور (۳۰۶ـ۲۸۱پ‌م) و به افتخار همسر پارسی او، اَپامه، دختر اَسپی تامَن، سردار پارسی، ساخته شده بود. این نام را اَفامیه نیز گزارش کرده‌اند. شهری باستانی در ساحل راست نَهرَالعاصی در غرب سوریه، میان حُمص و اَنطاکیه. یونانیان این شهر را پِلّا می‌خواندند. اَپامیه یک پایگاه نظامی بزرگ و مرکز قدرت سلوکیه بود. شهر در زمان شکوفایی خود ۱۱۷هزار نفر جمعیت داشت. به گزارش اِسترابون در آن‌جا زلزله‌های بسیار روی داده بود. در ۴۰پ‌م، اَپامیه به‌تصرّف کامل اشکانیان درآمد. ساسانیان نیز در جنگ‌های خود با رومیان چندبار به آن‌جا حمله کردند. در ۴۹۹ق، با افول قدرت سلجوقیان، اسماعیلیان ارگ شهر را تصرّف کردند و خَلَف بن مَلاعِب، حاکم شیعی‌مذهب آن را کشتند. اَپامیه چندبار درگیر جنگ‌های صلیبی شد و سرانجام با زلزله‌ای شدید در ۱۱۵۲م به‌کلی ویران شد. بازماندۀ شهر، روستایی کوچک است که قَلعةالمَضیق نام دارد.