بخاری
بخاری
وسیله‌ای معمولاً با بدنه فلزی برای گرم‌کردن هوای مکانی مسقّف و یا پخت و پز با سوزاندن چوب، زغال، نفت، گاز و نیروی برق. در قدیم بخاری در پناهگاه‌های سکونتی به‌صورت یک اجاق در کف و یک سوراخ دودکش در سقف برای خروج دود بوده است. این نوع بخاری تا قرن ۱۱م در داخل یا کنار دیوار اتاق نصب و دودکش آن از بام خارج می‌شد. در قرون وسطا بخاری‌ها سطح وسیعی داشت و تعداد زیادی از گرمای آن بهره می‌بردند. در قرن ۱۷م فیزیک‌دان فرانسوی لوئی ساووت (۱۵۷۹ـ۱۶۴۰) نوعی بخاری ساخت که هواکش و حرارت آن مناسب بود. در ۱۷۱۳ نیکلا گایوگرا فرانسوی بخاری توخالی با بدنه فلزی ساخت که آتش به‌صورت شعله‌ور درون آن می‌سوخت. در ۱۷۴۵ بنجامین فرانکلین نوعی بخاری ساخت که گرمای آن بیشتر از سایر بخاری‌ها بود. این نوع بخاری دارای یک آتشدان بود که با ایجاد یک نوع رادیاتور مؤثر واقع شد. در اوایل قرن ۱۹ بخاری‌های مدرن به‌وسیلۀ بنجامین تامسون انگلیسی (۱۷۵۳ـ۱۸۱۴) ساخته شد.