بینه، سوره

بَیِّنه، سوره

سورۀ شمارۀ ۹۸ به‌ترتیب مصحف و ۱۰۰ به‌ترتیب نزول، از سوره‌های مدنی قرآن در ۸‌ آیه و ۹۴ کلمه. در آیۀ اول و چهارم آن از «بیّنه» (شاهد و گواه، حجت هویدا و برهان روشنگر) [اسلام و وحی قرآنی] سخن رفته است. آن را «بریّه» (به‌‌معنای مخلوقات و آفریده‌ها و بیشتر در مورد انسان) نیز می‌گویند. «بریّه» با همین معنا در آیات ۶ و ۷ به‌کار رفته است. نام سوم آن«لم یکن» است؛ زیرا سرآغاز سوره است. «اهل کتاب» نام چهارم آن است؛ زیرا این کلمه و داستان اهل کتاب در آن آمده است. گاه به این سوره «قیامت» نیز می‌گویند؛ زیرا شرح اوضاع قیامت از مضامین این سوره است. از نظر حجم، از سوره‌های «مفصّلات» و آخرین سوره از سوره‌های سیزده‌گانۀ «اوساط»، یعنی از سوره‌های کوچک است. دو حکم فقهیِ وجوب نماز و زکات در این سوره آمده است. مضامین اصلی آن عبارت‌اند از توصیف عناد و دیرباوری کافران اهل کتاب و مشرکان در پذیرش حقانیت اسلام و عاقبتِ آنان و سرانجام نیک مؤمنان.