ترجمان الاشواق
تَرْجُمانُ‌الْأَشْواق
مجموعۀ غزلیات محیی‌الدین ابن عربی، در ۵۹۸ق. محیی‌الدین این منظومه را آن‌گاه که در مکه به شیخ مکین‌الدین زاهد اصفهانی پیوست در وصف زیباییِ ظاهری و مشاعر حسّی و باطِنیِ دختر او، عین‌الشمس نظام، سرود. این منظومه در میان دیگر آثار منظوم ابن عربی ـ که از نظر شعری سراسر متوسط‌اند و حتی ضعیف ـ از زیبایی و لطافت لفظیِ خاصی برخوردار است. بعدها ابن عربی به درخواست دو یار نزدیکش، بدر حبشی و اسماعیل بن سودکین، شرحی بر این منظومه پرداخت تا از حملاتِ فقیهانی که او را بر سرودنِ این منظومه سرزنش می‌کردند جلوگیری کند. این شرح را با نام‌هایی همچون مفاتیح‌الاخلاق فی شرح ترجمان‌الأَشواق نیز خوانده‌اند. متن ترجمان بارها به‌چاپ رسیده (۱۳۷۷) و آن شرح نیز به‌صورت زیرنویس، گاه به همراه اصل منظومه عرضه شده است.