دیرکوند
دیرَکْوَنْد
از طوایف بزرگ لُر بالاگریوۀ لرستان، متشکل از طوایف میر، بهاروند، قلاوند و زینی‌وند. سردسیر این مردم در کوه‌های هشتادپهلو و شاهنشاه و بلوک کرگه در جنوب خرم‌آباد و گرمسیرشان در چندفرسنگی شمال دزفول و مناطقی مانند قیلاب، کرکی، منگره و بعضی کناره‌های رود کرخه است. مسیر کوچ دیرکوندها میان خرم‌آباد و دزفول است. قلمرو دیرکوندها از شرق به طایفۀ پاپی و از غرب به طایفۀ جودکی محدود است. ریاست دیرکوندها از گذشته با میرهای دیرکوند بود. اینان خود را از بنی‌عباس می‌دانستند. تعداد میرها در اواخر دورۀ قاجاریه به حدود ۵۰۰ خانوار رسیده بود و برخلاف گذشته نفوذی در میان طوایف خود نداشتند. دیرکوندها به‌ویژه در نیمۀ دوم عهد قاجاریه حوادث مختلفی آفریدند و در شمار طوایف شرور بودند. ناصرالدین‌شاه قاجار در اواخر سلطنت خود دستور داد تا دیرکوندها را از پیشکوه به پشتکوه لرستان منتقل کنند. گروهی از دیرکوندها در شورش عشایری لرستان در ۱۳۰۳ق شرکت داشتند و گروهی دیگر با ارتش همکاری می‌کردند.