ذوق
ذوق
(در لغت به‌معنی چشیدن و آزمودن) در اصطلاح عرفان اوّلین تجلیّات زودگذری را که بر سالک ظاهر می‌شود ذوق می‌نامند. اگر این تجلیات دوام یافت آن را شُرب و اگر این دوام هرگز قطع نشد آن را رَیّ گویند. از این‌رو ذوق را به درجات مبتدیان و متوسطان و منتهیان تقسیم کرده‌اند. حصول هرکدام از این مراحل، ثمراتی برای سالک دارد که پدیدآمدنِ علومِ غیرکسبیِ گوناگون از ظاهرترینِ ثمرات آن است. با وجود ذوق، عارف برای کسب علم خود را محتاج به مراجعه به کتاب نمی‌داند.