هود
هُود
(جمع هائد از مصدر هَ وَ دَ، به‌معنای پشیمان‌شدن، یهودی‌شدن؛ نیز، به عقیدۀ برخی فرهنگ‌نویسان، مخفف واژۀ یهود) در قرآن، نخستین پیامبر از پنج پیامبر قوم عرب، پیامبر قوم عاد. در قرآن از رسالت هود و سرگذشت قومش سخن رفته (اعراف، ۶۵ـ ۷۲؛ هود، ۵۰ـ ۶۰؛ شعراء، ۱۲۳ـ ۱۳۹؛ الحاقه، ۴ و ۶). همچنین یازدهمین سورۀ قرآن «هود» نام دارد (← هود،_سوره). برخی مفسران قرآن او را با عابر، مؤسس قوم عبری (یهود) یکی دانسته‌اند. حضرت هود با عده‌ای بسیار از منکران مواجه شد و عدۀ کمی از او پیروی کردند. خداوند قوم هود را عذاب کرد تا آن‌جا که سه سال دچار قحطی و خشکسالی شدند. عده‌ای از مردم برای درخواست باران، به مکه رفتند و به درخواست آنان طوفانی عجیب برپا شد و تمام قبیله، جز هود و پیروانش، هلاک شدند. قبر هود را نزدیک چاه برهوت، در حضرموت و نیز در مسجد اموی دمشق و معروف‌تر از همه در خانۀ کعبه دانسته‌اند.