فقاع
فُقّاع
(یا: آبجو) نام نوشیدنی گازدار از جو. این نوشیدنی در زمان ظهور اسلام در بین اعراب رایج بوده است و گویا پس از آن، در شام به نوشیدنی‌هایی که از سایر چیزها، مانند مویز، خرما یا میوه خشک‌شده، می‌گرفتند نیز فقّاع می‌گفتند. در فقه امامیه، فقّاع (آبجو) نجس و نوشیدن آن حرام است؛ هرچند مست‌کننده هم نباشد؛ از این‌رو در معنای فقّاع و به تبع آن در صورت توسعۀ معنای آن، در حرمت و نجاست آن در غیر مورد جو نیز اختلاف است. دسته‌ای از فقها، حرمت و نجاست شراب جو را منوط به جوشیدن آن کرده‌اند. نشستن بر سفره‌ای که در آن فقّاع می‌نوشند، حرام است. بر نوشندۀ فقّاع، در صورتی که بالغ، عاقل، مختار و عالم به حکم و موضوع باشد، ۸۰ تازیانه به‌‌عنوان حد می‌زنند. از جو دو نوع شراب دیگر نیز می‌گیرند که مست‌کننده است: یکی مزر و دیگری بیره نام دارد که بیره از جوی تخمیرشده گرفته می‌شود. این دو نیز در حرمت و نجاست مانند فقّاع هستند و حتی اگر مست‌کننده هم نباشند، به‌جهت اطلاق فقّاع بر آن حکم فقّاع را دارند.