ردا
رَدا
تن‌پوش رو، بلند، گشاد، جلوباز، بی‌آستین یا با آستین. ردای سواره‌نظام مادها و شاهان هخامنشی کندیس/کندیز نام داشت. ردای دیگر این دوره‌ها در زیر شانۀ راست بسته می‌شد. در اوایل دورۀ ساسانی ردا را بر دوش می‌انداختند و گاه در ناحیۀ سینه با روبان یا گیره‌ای حلقه‌ای بسته می‌شد. ردای پیامبر (ص)، به نام حِبَرَه، بلند، گشاد، سفید، با راه‌راه‌های عمودی و از جنس کتان بود. مِطْرَف ردای ابریشمین منقش و مخطط چهارخانه و حاشیه‌دار در روزگار صدر اسلام بود. رداهای آستین‌گشاد، در دورۀ امویان و پس از آن رایج شد؛ چنان‌که در دورۀ طاهریان آستین‌ها جیب‌هایی برای حمل وسایل مورد نیاز داشت. در دورۀ آل بویه، رداها چهارگوش و در دورۀ فاطمیان مصر رداها گشاد بود و آستین‌هایی عریض داشت. رداهای شاهان از ابریشم زربفت و حاشیه‌دوزی‌شده و مزین به جواهرات بود. در زمستان رداها آستر داشت و با ابریشم خام آجیده می‌شد. در دوره‌های بعد، همین رداها با آستین‌هایی کوتاه یا گشاد و بلند، یقه‌های هفت، جلوباز تا پایین یا در پهلو دگمه‌شده رایج بود.