رافضی

رافضی
(رفض در لغت به‌معنی ترک‌کردن چیزی و بازگشتن از آن است) این لفظ منسوب به گروهی از لشکریان شیعی زید بن علی بن الحسین (ع) است که او را به‌سبب منعِ لعن شیخین ترک و رها کردند؛ با آن‌که زید به برتری علی (ع) در خلافت گواهی می‌داد. از آن به بعد شیعیانی که زید را ترک کرده بودند رافضه خوانده شدند. اما براساس شواهد تاریخی، دست‌کشیدن کوفیان از زید و رها کردن وی، ریشه‌های تاریخی و پیشینه‌های فراوانی دارد و ربطی به اعتقادات زید در مورد شیخین ندارد. نویسندگان ملل و نحل و برخی از مورخان، همۀ شیعه را به‌عنوان رافضه معرفی کردند و حتی به هرکس که کوچک‌ترین تمایل به اهل بیت پیامبر (ص) نشان می‌داده لقب رافضی می‌دادند. برخی از اهل سنت شیعیان را به‌سبب ترک خلفای سه‌گانه رافضی خوانده‌اند. در برخی منابع آمده است که اصل رافضه از یهود گرفته شده و آن را منتسب به عبدالله بن سبأ کرده‌اند. اطلاق این اصطلاح به شیعیان، از جانب حکومت‌های وقت و بعضی عالمان متعصب، با هدف سرکوبی شیعیان و آزار آنان بوده و ترویج این فکر در باور مسلمانان به این منظور انجام می‌گرفته است که شیعیان از دین اسلام خارج و افکار و عقاید آنان انحرافی است.