روح الارواح
رَوحُ‌الأَرواح
(یا: روح‌الارواحِ فی شَرحِ أَسماءِالمَلِکِ الفَتّاح) نوشتۀ شهاب‌الدین احمد بن منصور سمعانی، در قرن ۶ق، در عرفان. سمعانی در این کتاب پربرگ و بار، پس از خطبه‌ای کوتاه در طیّ ۷۴ بند، به تبیین معانی اسماءالله تعالی می‌پردازد. در غالبِ فصل‌ها، تنها از یک نام یاد می‌شود، اما اسماء متقابل ـ همچون القابض الباسط و المعزّ المذّل ـ به‌همراه هم تفسیر می‌شوند. نخستین نامِ مندرج در این کتاب، هو و آخرین نام الصبور است. این کتاب ارزشمند و کهن، گذشته از تفسیر صوفیانۀ اسماءالله، شماری از اشعار عربی و فارسی و نیز بعضی اقوال و حکایاتِ مشایخ را در خود جای داده است. از این‌رو، رَوح‌الارواح نه فقط کتابی عرفانی، که متنی همانند اندرزنامه‌ها (ی عرفانی) است. متن کتاب بسیار روان، و ازنظر ادبی قابل بررسی است. تلخیصی از آن نیز تهیه شده است. متن اصلی کتاب به‌کوشش نجیب مایل هروی به‌چاپ رسیده است.