قرعه
قُرعه
اصطلاحی در علم فقه، شیوه‌ای برای رفع مبهمات. برای قرعه‌زدن از قطعه‌ای کاغذ یا چوب یا هر آنچه مانند آن‌ها استفاده کرده و با تفأل به آن، قسمت و نصیب کسی را تعیین می‌کنند. برخي فقيهان این روش را براساس دو آیۀ قرآن، قاعده‌ای فقهی دانسته‌اند؛ در آیۀ ۴۴ سورۀ آل عمران در مورد مریم (ع) و پذیرفتن سرپرستی ایشان و نیز در آیۀ ۱۴۱ سوره صافّات در مورد یونس (ع) که به قید قرعه او را به دریا افکندند. پس از آن عبدالمطلب بود که میان فرزندش عبدالله و شتران قرعه زد. و گفته‌اند «القرعة لِکُلِّ اَمرٍ مُشکل» (قرعه برای هر کاری که سردرگم و بلاتکلیف باشد، جایز است).