ولگردی
ولگردی
عمل کسی که وسیلۀ امرار معاش معلومی ندارد و از روی لاقیدی و تنبلی، درصدد تهیۀ کار برای خود برنمی‌آید. در قانون مجازات عمومی سابق در مواد ۲۷۳ و ۲۷۳ مکرر، ولگردی ازجملۀ جرایم محسوب می‌شد و دولت مکلف بود این‌گونه اشخاص را به کار مناسب وادار کند و در صورتی‌که از قبول کار امتناع کنند یا برای طفره از کار فرار نمایند، محکومیت آن‌ها به حبس جنحه‌ای تبدیل می‌شد. در حال حاضر مادۀ ۷۱۲ قانون مجازات اسلامی مجازات ولگردی را یک تا سه ماه حبس تعیین کرده است. به‌موجب مقررات آیین دادرسی مدنی و کیفری، شهادت کسی که به ولگردی اشتغال داشته باشد، به‌عنوان دلیل شرعی قابل استناد نیست و از موارد جرح شاهد محسوب می‌شود.