زاجر
زاجر
(در لغت به‌معنی منع‌کننده و بازدارنده از کاری) در اصطلاح عارفان، واعظی باطنی که در سویدای قلبِ مؤمنان ارائۀ طریق می‌کند و آنان را از شواغل دور می‌دارد و به‌سوی خداوند می‌خواند. اینان معتقدند که زاجر شیخ درونی است، و او واعظ حق است بر دل مؤمن و چنانچه سالکی به فرمان‌های او گردن نهد و مطابق هدایت او عمل کند، خداوند به تقویتِ واعظ قلبی او می‌پردازد، به‌گونه‌ای که حجّتی درونی می‌یابد. پاره‌ای از اشارات آنان به این‌که فلان عمل را به فرمان قلب انجام داده، اشاره‌ای است به‌همین نداهای زاجر.