زمر، سوره
زُمَر، سوره
سورۀ شمارۀ ۳۹ به‌ترتیب مصحف و ۵۹ به‌ترتیب نزول، از سوره‌های مکی قرآن در ۷۵ آیه و ۱۱۸۰ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره به زُمَر (گروه‌ها) اشاره به بردن گروه بهشتیان به بهشت و راندن گروه دوزخیان به دوزخ است (آیات ۷۱ و ۷۳). نام‌های دیگر آن «غُرَف» (اشاره به غرفه‌های بهشتی در آیۀ ۲۰) و «سورةالعرب» (اشاره به عربی‌بودن قرآن در آیۀ ۲۸) است. از نظر حجم، از سوره‌های «مثانی» و حدود نیم جزء قرآن است. مضامین اصلی آن عبارت‌اند از تنزیه خداوند از داشتن فرزند، تسخیر خورشید و ماه به امر الهی و این‌که انسان معمولاً در مواقع نیاز و درماندگی به خدا روی می‌آورد، اما بعد از گشایش کارها، خدا را فراموش می‌کند.