لبه واریخته، سفال
لبه‌واریخته، سُفال
(یا: کاسۀ لَبه واریخته) کاسه‌ای است شبیه گلدان با حداکثر ارتفاع پانزده و قطر دهانۀ ۲۴ سانتی‌متر، از شاخص‌های دورۀ فرهنگی اوروک (حدود ۳۵۰۰ تا ۳۲۰۰پ‌م) و آغاز نگارش در جنوب غرب ایران و بِینُ‌النَّهرین. باستان‌شناس ایرانی، عزت‌الله نگهبان، آن را معادل انگلیسی beveled rim bowl برگزیده است. سفال لبه واریخته با چرخ سفالگری و به‌صورت کارگاهی و انبوه تولید می‌شد. دربارۀ آن نظریات متعددی چون: پخت نان، ظرف پیشکش نذورات به معابد، تهیۀ مواد لبنی و توزیع جیرۀ غذایی کارکنان معابد مطرح شده است. به‌نظر می‌رسد که در دورۀ اوروک کارفرمایان و کاهنان معابد، برای توزیع جیرۀ غذایی یکسان، کاسه‌هایی با وزن و اندازۀ استاندارد داشته‌اند.